W dniu 27 marca 2018 r. Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów podjął 3 przełomowe uchwały (sygn. akt III CZP 36/17, III CZP 60/17, III CZP 69/17), w których wyraził pogląd, iż „Sąd może przyznać zadośćuczynienie za krzywdę osobom najbliższym poszkodowanego, który na skutek czynu niedozwolonego doznał ciężkiego i trwałego uszczerbku na zdrowiu”.
Stanowisko to jest bardzo korzystne dla tych osób, których najbliżsi znaleźli się wskutek wypadku czy też błędu medycznego w bardzo ciężkim stanie – terminalnym lub wegetatywnym. Chodzi zatem o wszystkie te sytuacje, gdy osoba bliska żyje, lecz ze względu na stan, w którym się znajduje, nie jest możliwe kształtowanie prawidłowych relacji i dochodzi w rzeczywistości do zerwania więzi rodzinnych.
Dotychczas kwestia możliwości dochodzenia w takich przypadkach zadośćuczynienia była sporna, a zakłady ubezpieczeń w decydującej większości przypadków odmawiały wypłaty świadczeń, powołując się na brak podstawy prawnej żądań. Orzecznictwo sądów powszechnych było zaś rozbieżne. Obecnie dochodzenie roszczeń powinno być łatwiejsze, aczkolwiek należy podkreślić, że każdorazowo ocena konkretnej sprawy należeć będzie do Sądu rozpoznającego sprawę, który będzie „mógł”, nie zaś „musiał” zasądzić określoną kwotę.
Sytuacja stanie się jeszcze bardziej klarowna po opublikowaniu przez Sąd Najwyższy uzasadnienia podjętych uchwał.
